συστατικός

-ή, -ό / συστατικός, -ή, -όν, ΝΜΑ

1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στη σύσταση

2. αυτός με τον οποίο διαβιβάζεται σύσταση, καλή πληροφορία ή παράκληση για κάποιον («εἰ μὴ χρῄζομεν ὥς τινες συστατικῶν ἐπιστολῶν πρὸς ὑμᾱς», ΚΔ)

3. αυτός που έχει χαρακτήρα ή δύναμη σύστασης

4. το θηλ. ως ουσ. η συστατική

επιστολή με την οποία συνιστάται κάποιος

νεοελλ.

1. αυτός που αποτελεί μέρος ενός συνόλου, μηχανήματος, συσκευής, παρασκευάσματος

2. (το ουδ. εν. και πληθ. ως ουσ.) το συστατικό ή τα συστατικά

το μέρος ή τα μέρη που συγκροτούν ένα σύνολο

μσν.-αρχ.

συνεκτικός, συνδετικός («συστατικὰ μόρια», Σέξτ. Εμπ.)

αρχ.

1. αυτός που κάνει κάτι πηχτό, στερεωτικός

2. αυτός που παράγει κάτι («ὑπὸ τῆς φλεγμονῆς ταρασσομένην τὴν καρδίαν τοῡδε τοῡ πάθους συστατικὴν γίνεσθαι», Ηρόδ. Ιατρ.)

3. αυτός που επικυρώνει

4. αυτός που αναστέλλει, που αναχαιτίζει

5. το ουδ. ως ουσ. α) έγραφη εξουσιοδότηση, πληρεξούσιο

β) συμφωνητικό διορισμού αντιπροσώπου

γ) ο μισθός διδασκάλου

6. (το ουδ. πληθ. ως ουσ.) (ενν. γράμματα) έγγραφες συστάσεις.

επίρρ...

συστατικώς Μ

με συνδετικό τρόπο, με συνοχή.

[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. συστα- τού συνίστημι (πρβλ. συστα-σις) + κατάλ. -τικός (πρβλ. παρα-στατικός)].